César Franck
Ze pakte de muziek en bladerde door de pagina’s.
‘Dit is moeilijk,
joh,’ zei ze terwijl ze me vol ontzag aankeek. Ze streek met haar vinger langs de potloodaantekeningen van mijn moeder en ik zag hoe ze met haar andere hand de grepen droog oefende in de lucht.
‘Waarom speelt ze niet meer?’ vroeg ze na een tijdje. ‘Ze moet goed geweest zijn als ze deze muziek heeft gespeeld.’
Ik zei niets en pakte een volgende partituur. Het was de muziek die ik apart had gelegd, die ik niet kon spelen op de fluit omdat het te veel hoge en lage noten en dubbelgrepen bevatte.
‘De Sonate van Caesar Franck,’ zei Barbara enthousiast. Ze legde de capriccio’s neer en pakte de volgende partituur van de stapel. ‘Met dit stuk kun je eindexamen doen,’ zei ze vol bewondering en
ze bladerde door de muziek.
Ik glimlachte. Barbara had er verstand van, en even was ik trots op mijn moeder.
Kop
Beschrijving
Kop
In het laatste jaar van mijn studie had ik de Sonate van Franck gespeeld. Ik was opgewonden geweest toen ik had ontdekt dat haar sonate, de sonate die ze destijds aan mijn vriendin Barbara had gegeven, ook bestond in een versie voor fluit en piano, bewerkt door de componist zelf.
‘Goh,’ had ze gezegd toen ik het haar vertelde, ‘met de fluit heb je toch veel minder expressiemogelijkheden dan met de viool? Ik kan me niet voorstellen dat het goed klinkt.’