‘Opa gaat vast dood,’ mompelde ik tegen Bob, voordat hij zijn kamer binnenging. Hij zei niets, legde even zijn arm om me heen en drukte me tegen zich aan, zijn kin tegen mijn hoofd. Toen ik bijna in slaap was, hoorde ik zacht de muziek van de Dutch Swing College Band uit de woonkamer. De muziek van mijn vader. Hij koos de langzame nummers, de nummers waarin de klarinet melancholieke lange lijnen blies, ondersteund door de zachte brushes van de slagwerker op zijn drumstel.
Een uur later hoorde ik zijn slepende voetstappen op de trap.
Langzame stappen van een oude man, bijna zo oud als opa.